Σίδερα

Κάθομαι σε άβολη καρέκλα ανάμεσα σε δύο παράθυρα με σίδερα. Δεν είμαι στη φυλακή του Κράτους, ενός κράτους, κάποιου κράτους, είμαι στη φυλακή των επιλογών μου. Ο Αύγουστος ήταν πάντοτε ο χειρότερος μήνας της ζωής μου.

Ετσι ήταν από παιδί, έλεγα στην εφηβεία θ’ αλλάξει. Ετσι προέκυψε στην εφηβεία, αντε μετά τα είκοσι, θα αλλάξει. Ηρθαν και τα 20, τα 30, τα 40, τα 50..και δεν έχει αλλάξει.

Αρα τα σίδερα μόνο εγώ τα βάζω. Ως τώρα ποτέ δεν μπόρεσα να τα βγάλω. Μόνο με ανατριχίλα περιμένω, όλους τους υπόλοιπους μήνες να έρθει ο σιχαμερός Αύγουστος της φυλακής, να έρθει όσο πιο ανώδυνα μπορεί, να περάσει χωρίς πολλά σημάδια.

Ο Αύγουστος είναι ο μήνας της μοναξιάς. Ολος ο κόσμος φεύγει απο τη πόλη, χάνεται η γύρω μου ζωή. Αν φύγω θα είμαι απίστευτα μόνη, γιατί η σχέση με τον άνδρα μου έχει χαλάσει, μένουμε μαζί συμβατικά, μας βολεύει υποτίθεται η κοινή μας φυλακή, εκείνος για να ορίζει τη ζωή του μακριά απο εκείνη των γονέων του, εγώ για να νοιώθω ασφαλής. Το χρήμα δεν έχει να κάνει τίποτα εδώ. Ολα είναι στο μυαλό μας.

Μέχρι πέρυσι τσακωνόμασταν πολύ άσχημα, μέχρι δακρύων. Τον πείραζαν τα πάντα που είχα σχέση με εμένα, κυρίως ο εαυτός του και η αποποίηση των ευθυνών του. Τον είχαν μάθει ότι για όλα τα κουσούρια, για όλες τις αναποδιές φταίνε πάντα οι άλλοι. Η γυναίκα του, η γάτα του σπιτιού, η οικιακή βοηθός, ο οποιοσδήποτε κακομοίρης, γινόταν ο αποδιοπομπαίος τράγος της στιγμής της έκρηξης. Προστάτευα πάντα τη γάτα του σπιτιού, έτσι έπαιρνα διπλή δόση. Μέχρι που βαρέθηκα. Τον βαρέθηκα. Αδιαφόρησα. Εκανα άλλα πράγματα. Δεν ελευθερώθηκα όμως, γιατί φοβάμαι, μέσα στη κρίση, να σηκωθώ και να φύγω..δεν βγαίνω οικονομικά.

Ελεγα ότι φέτος δεν θα τσακωθούμε, οτι θα αλλάξει κάτι. Αλλαξε κάτι, δεν τσακωνόμαστε πιά με λύσσα, δεν αντιμιλώ, το αφήνω να περάσει..μέχρι που αφρίζει απο λύσσα. Αν είχε πιστόλι θα μου έρριχνε. Η τρέλλα στα μάτια του. Δεν πάει σε γιατρό. Και αυτούς μαζί με όλους τους άλλους τους μισεί. Και βέβαια μπροστά σε τρίτους είναι ο καλυτερος άνθρωπος του κόσμου..αν και όσοι έχουν δουλέψει μαζί του, έχουν δεί δείγματα σκληρότητας, αδικίας, περιφρόνησης.

Δεν κλαίγομαι φέτος τον Αύγουστο, αυτές οι 10 μέρες έχουν περάσει ήπια. Ο καθένας κάθεται στη τρύπα του, ο ένας πάνω ο άλλος κάτω, ή ο ένας έξω ο άλλος μέσα ή αλλού. Μαζί πάντως όχι. Και το βράδυ με παίρνει πρώτη ο ύπνος μετά το φαγητό, οπότε αποσύρομαι. Μιλάω με τον υπολογιστή, βλέπω ταινίες που έχω αποθηκεύσει, διαβάζω για τη ζωή των άλλων. Αν έμενα σε μοναστήρι πιο μεγάλη ποικιλία θα είχα στη ζωή μου, τουλάχιστον θα έκανα κάτι, θα έβλεπα έναν άλλο άνθρωπο. Η καταδίκη του κοινωνικού ανθρώπου είναι να τον ρίξεις στις φυλακής τα σίδερα. Χθές τον έπιασε η κρίση, είδα τη τρέλλα στα μάτια του, αλλά του πέρασε γρήγορα..Σήμερα έχει καύσωνα, κάθισε στη ζέστη χωρίς ανεμιστήρα, δεν τον άναψε, ένα κλίκ θα μπορούσε να κάνει, όχι ήθελε να ξεσπάσει τα νεύρα του, με κατηγόρησε ακόμη και για το κλίκ που δεν έκανε. Είναι τρελλός.

Το ξέρω. Το ξέρει. Αυτό τον τρελλαίνει περισσότερο. Η αγωνία μου για την αβεβαιότητα του αύριο χτύπησε κόκκινο τον Ιούλιο. Βγαίνει ξανα το δερματικό αυτοάνοσο. Εκείνο που εμφανίσθηκε μετά το θάνατο της μάνας μου και που “θεραπεύτηκε” το 2009 μετά τον 1 χρόνο κορτιζόνη. Το άσθμα στα πάνω του. Είμαι ευτυχισμένη μόνο όταν είμαι στο γραφείο μου ή παρέα με τα ζώα μου.

Ολα τα άλλα, σας τα χαρίζω. Και όλους τους Αύγουστους της ζωής μου.

 

 

 

 

Ανατριχίλες

Πρίν απο λίγο κατέβασα στο δρόμο τις σακούλες με τα σκουπίδια, 1 για ανακύκλωση και άλλη μία για τα υπόλοιπα. Τα ανακυκλώσιμα είδη τα βάζω χύμα στο κάδο και τη σακούλα με τα υπόλοιπα (εκτός τροφίμων) τη δένω χαλαρά. Αν έχω υπόλοιπα απο τρόφιμα τα ακουμπάω προσεκτικά μέσα, τυλιγμένα σε αλουμινόχαρτο,   για να μη λερώνονται. Δεν προλαβαίνω να κλείσω το κάδο και βρίσκονται δίπλα μου. Ενας ή δύο, καμμιά φορά έρχεται και η γυναίκα με το καροτσάκι της λαϊκής. Με ξέρουν, δεν φοβούνται ότι θα τους διώξω.  “Εχεις φαϊ?” ρωταει , “είναι στη ρόζ σακούλα” λέω και τους αδειάζω το χώρο. Εχουν δουλειά που απαιτεί γρηγοράδα, ένας αρπάζει τη σακούλα και τη κρύβει. Σαν σκιές προχωρούν πίσω απο τα παρκαρισμένα αυτοκίνητα και χάνονται. Οι σκιές της κάθε γειτονιάς..η σκιές της αισχύνης μας.

Ντρέπομαι που βλέπω ανθρώπους να ψάχνουν τα σκουπίδια. Ανατριχιάζω όταν σκέφτομαι τη ζωή τους στους δρόμους. Τη βία, το ξυλοκόπημα, τη φυγή. Ισως να παίρνουν κάποιο συσσίτιο απο τους δήμους..όμως η πείνα συνεχίζει να χτυπάει ταμπούρλο μέσα τους. Ντρέπομαι που περιμένουν τα αποφάγια μου. Δεν δέχονται όμως να τους αγοράσω φαγητό.  Εχουν κι αυτοί τη δική τους αξιοπρέπεια. Με ανατριχιάζει η αισχύνη.

 

Ζυγίζοντας τις επιθυμίες μας

Το ούζο κάνει άσχημο μεθύσι. Με πονοκέφαλο και ζαλάδα. Είναι 6.30 το πρωϊ, έχω ξυπνήσει απο ένα βαθύ ύπνο, σαν να πέφτω βαθιά στην άβυσσο, όλα γυρίζουν μπροστά μου, όχι όμως επειδή βούτηξα μέσα στη τρύπα του κουνελιού της Χώρας των θαυμάτων, μάλλον της Χώρας της αισχύνης.

Στη ζωή έρχονται στιγμές που ζητάμε με όλο μας το είναι κάποια πράγματα να γίνουν που, ‘οπως πιστεύουμε τη δεδομένη στιγμή της παράκλησης, θα βοηθήσουν το μέλλον μας. Μερικοί ζητάνε προσευχόμενοι, άλλοι απλά ζητούν. Ολοι ζητάμε είτε απο το θεό, είτε απο το διάβολο να πραγματοποιηθούν οι επιθυμίες μας. Εχω καταλήξει στο συμπέρασμα ότι οι επιθυμίες πραγματοποιούνται εν μέρει. Δεν γίνεται αυτό που θέλουμε 100% όλα ρόδινα, κάτι πάντα λείπει ώστε να μας μένει αέναη η πρόκληση για την απόκτηση της ευτυχίας. Γιατί οι επιθυμίες του τότε δεν είναι απαραίτητα οι ίδιες του τώρα, αλλάζεις στα 15 σου, στα 25, στα 35 και πάει λέγοντας, αλλάζεις και στα 85 σου, αλλάζεις σαν άτομο. Μερικοί λένε ότι δεν αλλάζουν, κολοκύθια. Οι επιλογές τους στη ζωή τους αναγκάζουν να πάρουν θέση. Είτε μουρμουρίζοντας, είτε αντιδρώντας κάποια στιγμή θα κάνουν κάτι.

Απο μικρή επιθυμούσα την αγάπη. Ετσι ονόμαζα το σέξ, στα 10 μου χρόνια. Αυτήν την έλξη των σωμάτων, το σφίξιμο στο στομάχι όταν βλέπεις αυτόν που θέλεις τα ένοιωθα τότε για ορισμένους συνομηλίκους μου ίσως και λίγο μεγαλύτερους, βάζοντας τη βάση για τις πρώτες έντονες επιθυμίες μου “να γνωρίσω την αγάπη που θα με παρασύρει στα ουράνια”, εννοώντας βεβαίως το σέξ. Και βέβαια το σέξ ήρθε εν τη παρόδω, το σέξ έρχεται πάντα αλλά ποτέ δεν μένει για πάντα με το ίδιο άτομο, γιατί αργά ή γρήγορα τον ξεπερνάς τον άλλο ή σε ξεπερνάει εκείνος. Και βέβαια πάς πάρα κάτω. Υπάρχουν βέβαια κάποιες εξαιρεσεις που δένουν μαζί απο την αρχή, αναρωτιέμαι όμως συνεχίζουν να είναι τόσο σφοδροί εραστές 30 χρόνια αργότερα ή έχουν μετατραπεί σε καλούς φίλους. Τίποτα δεν είναι για πάντα, πόσο μάλλον ο έρωτας που βασίζεται στην έκπληξη.

Στα 17 μου ήθελα να κάνω παιδιά όταν θα μεγάλωνα, γιατί έχοντας γνωρίσει τον έρωτα, της ηλικίας μου βέβαια, είχα μπεί στο πνεύμα της ηδονής, δεν ήταν κάτι το άγνωστο πλέον, ενώ η γέννηση των παιδιών ήταν. Παντρεύτηκα 2 φορές μέχρι τώρα και δεν έκανα παιδιά με κανέναν σύζυγο. Το οδυνηρό της υπόθεσης έγκειται στο ότι επέλεξα συζύγους που συμπεριφέροντο σαν κακομαθημένα παιδιά, γιατί έτσι είχαν μάθει απο το σπίτι τους. Ετσι κατά κάποιο τρόπο απέκτησα παιδιά, μέσα απο τις επιλογές μου, ίσως έπαιζα το ρόλο της μαμάς, του απόλυτου καταφυγίου για άντρες που κατά βάθος λάτρευαν τη μάνα τους και που σε μένα είδαν τον καθρέφτη της. Ολοι μου το έχουν πεί ότι είμαι ο φάρος της ζωής τους, ο φάρος που δίνει πάντα το φώς του και τι παίρνει σε σύγκριση πάντα αυτών που δίνει? Ετσι είτε με τους γκόμενους, είτε με τους συζύγους απέκτησα παιδιά.

Στα 23 μου επιθυμούσα να αλλάζω σαν άνθρωπος, να μη μένω στάσιμη σαν άτομο, να είμαι eternal learner, να μαθαίνω μονίμως πράγματα. Αυτό ακούγεται θαυμάσιο και είναι γιατί κρατάει το πνεύμα ακμάζων, αισθάνεται κανείς νέος και είναι νέος στα μυαλά, ασχέτου ηλικίας. Μου αρέσει που αλλάζω, που διαμορφώνω τις απόψεις και τον εαυτό μου ανάλογα των περιστάσεων, των ιδεών, του κόσμου στον οποίο ζούμε. Παλια οι Ελληνες μισούσαν τους Τούρκους και τους Βούλγαρους, οι Αμερικάνοι τους Ρώσους, τώρα πιά, το 1821 και ο Μακεδονικός Αγώνας  είναι Ιστορία,  το ίδιο και ο Ψυχρός Πόλεμος. Η Γή γυρίζει, όποιος έχει μυαλό ακολουθεί το πνεύμα των καιρών.

Δυστυχώς οι σύζυγοι-παιδιά δεν άλλαζουν όπως αλλάζω εγώ. Χώρισα με το πρώτο και τώρα διαπιστώνω το βάθος της αβύσσου που έχει ανοιχθεί στις σχέσεις μου με το δεύτερο. Συναισθηματικά έχουμε χωρίσει εδώ και 3 χρόνια, τώρα πιά το χάσμα ανάμεσά μας βαθαίνει συνεχώς..το καταλαβαίνει πιά και ο ίδιος. Θέλει να συνεχίσει μαζί μου με τους δικούς του όρους, the way we were, κάτι που είναι αδύνατον γιατί έχω αλλάξει. Δεν είμαι η ίδια που ήμουνα πρίν 5 χρόνια. Η αλλαγή μέσα μου συντελέστηκε το 2009 όταν μπήκα στο νοσοκομείο με τη πνευμονία. Ωσπου να βρούν την αιτία της (Σαρκοείδωση), να πάρω φαρμακευτική αγωγή και να τη ξεπεράσω μου πήρε 2 χρόνια συμπεριλαμβανομένων των παρενεργειών των φαρμάκων. Δεν με υποστήριξε όταν έκανα αγώνα να ξεπεράσω τα προβλήματα της υγείας μου, και αυτό μέτρησε πολύ σε μένα. Σπάνια αρρωσταίνω, όταν όμως προκύψει θέλω να μου πείς ένα καλό λόγο,  να μου συμπαρασταθείς, θα αισθανθώ αμέσως καλύτερα ότι δεν είμαι μόνη να παλεύω με το άγνωστο.

Ετσι ξεπέρασα και το θέμα παιδιού. Δεν με ενδιαφέρουν τα παιδιά πιά, ούτε η άντρες παιδιά. Τώρα έχω γατάκια, παλιά είχα σκύλους. Καλύπτω το κενό με αυτά. Τέρμα οι άντρες-μπέμπηδες, τέλος και ούφ.  Αρκετα.

Στα 30 μου ήθελα να γίνω οικονομικά ανεξάρτητη, να τα πουλήσω όλα και να φυγω απο την Αθήνα. Να έχω ένα εισόδημα π.χ. ένα μισθό, μία συνταξη όπου θα ζώ αξιοπρεπώς κάνοντας-ξεκινώντας μία νέα ζωή. Τώρα κτίζω αυτό το κομμάτι. Ελπίζω να πετύχω. Θέλω να πετύχω.

Οταν χάνεις ένα τετράποδο φίλο

..φεύγει ο κόσμος κάτω απο τα πόδια σου. Η απώλεια τεράστια γιατί δέν είναι συγκρίσιμη με τίποτα άλλο. Εχασα τη γατούλα μου απο νεφρική ανεπάρκεια τελευταίου σταδίου. Μέσα σε 1 μήνα πήρε τη κατιούσα, σταδιακά χάνοντας απίστευτο βάρος, απο 4 κιλά έμεινε στα 1.800, όλοι οι δείκτες αίματος στο κόκκινο, ο γιατρός προσπαθούσε να μου πεί για το αναπόφευκτο. Δύο εβδομάδες πρίν το τέλος την ένοιωθα να φεύγει..και ανατρίχιαζα με τη σκέψη ότι ίσως πονάει, με τρέλλαινε η ιδέα ότι η αγαπημένη μου φίλη υποφέρει και εγώ δεν μπορώ να βοηθήσω. Σαν το κεράκι, λιγόστευε, μία μέρα δεν τα κατάφερε ν’ ανέβει στο κρεββάτι (αυτή που σκαρφάλωνε στα δένδρα), μιά άλλη έχασε την ισορροπία της και έπεσε ανάσκελα (αυτή που κυνηγούσε το κάθε τρωκτικό), μιά τρίτη που δεν ερχόταν πιά να με προϋπαντήσει όταν επέστρεφα απο τη δουλειά ..η ώρα της ευθανασίας είχε έρθει απίστευτα κοντά και για μία ακόμη φορά. Πέθανε, όπως και τα προηγούμενα ζωάκια μου, επάνω μου. Κρατούσα το κεφαλάκι της με το χέρι μου και απλά βάρυνε ανεπαίσθητα όταν έφυγε η ψυχούλα της. Την αγαπούσα. Την αγαπώ. Χαίρομαι που δεν υποφέρει πιά, αλλά, δυστυχώς διαπιστώνω ότι θλίβομαι για μένα που έμεινα πίσω, εγωϊστικά δλδ στενοχωριέμαι και χτυπιέμαι σκεφτόμενη το κλασσικό κλισέ “τι θα γίνω χωρίς εσένα”. Πίστευα ότι τα έχω ξεπεράσει αυτά, μάλλον όμως όχι.

Σε κανέναν απο τους συγγενείς δεν έχω πεί κουβέντα, μόνο σε στενούς φίλους που έχουν και εκείνοι ζώα. Μόνο σε εκείνους που δίνουν στοργή, αφιλοκερδώς. Αυτοί μπορούν να καταλάβουν την απώλεια ενός διαφορετικού, στη σωματική διάπλαση, φίλου που μας δέχεται όπως είμαστε, που δεν θέλει να μας αλλάξει, που χαίρεται ΚΑΘΕ ΦΟΡΑ όταν μας βλέπει, που ζητάει μόνο τα βασικά, τροφή, χάδια, περίθαλψη αλλά που προσφέρει την αγάπη του, το είναι, τη ζωή του.

Δεν θέλω να με παρηγορήσει κανείς. Δεν θέλω ν’ακούσω σχόλια όπως “ο χρόνος γιατρεύει” ή “θα τη ξεχάσεις όταν πάρεις ένα άλλο ζωάκι” ή κάτι χονδράδες όπως “πώς κάνεις έτσι για μιά γάτα”. Θα κλάψω όσο θέλω να κλάψω, στο δρόμο, στο σπίτι, οδηγώντας. Κάποια στιγμή κάποιο άλλο ζωάκι θα χτυπήσει τη πόρτα μου..και θα το πάρω μέσα, όπως μάζεψα απο τους δρόμους όλα τα προηγούμενα. Είτε ήταν ράτσας είτε ημίαιμα. Τα αγαπούσα όλα το ίδιο. Τα θυμάμαι όλα με αγάπη.

Για την ώρα όμως, πενθώ.

Απεξάρτηση

Χρειάζομαι να απεξαρτοποιηθώ απο τη σχέση με τον άνδρα μου. Να δημιουργήσω ζωή πέρα απο τη δική του. Παλιά αυτό ήταν εύκολο γιατί δούλευα για άλλους. Πέρναγα με αυτούς τους άλλους 8-10 ώρες την ημέρα, μετά έτρεχα σε γυμναστήρια και παρελκόμενα, οπότε οι υπόλοιπες ώρες ήταν κοινές, δλδ να τις περνάω μαζί με τον άνδρα μου. Απο το 2002 και ύστερα που έφυγα απο τη παλιά μου δουλειά και μπηκα στην εταιρεία του ανδρός μου σαν ενεργό μέλος..καταστράφηκα..γιατί δεν είχα βασικά να κάνω πολλά πράγματα. Διαπίστωσα τότε ότι οι ώρες δεν περνούσαν, τίποτα δεν είχα να κάνω, απο το εργατικό δυναμικό μπήκα στο αντι-παραγωγικό υλικό, γιατί το να είμαι νοικοκυρά δεν ήταν μέσα στα όνειρά μου. Εντάξει ένα sabbatical, όχι όμως έτσι.. Σιγά-σιγά αυτή η αδράνεια με απορρόφησε, δεν έκανα τίποτα για μένα, πέρα απο τη γυμναστική και τις βόλτες. Μοναχικές ήταν οι βόλτες γιατί όλες μου οι γνωριμίες εργάζονταν. Πόσες μοναχικές βόλτες θα κάνεις μέρα με την ημέρα? Δεν ήμουνα και ο πιο περιπετειώδης άνθρωπος, δεν θα πήγαινα μόνη μου σε εκδρομές, ούτε σε περιηγήσεις πολλών ημερών..θέλω και παρέα. Και ο σύζυγος έκανε παρέα στην αρχή που όμως όλο και λιγόστευε γιατί τα έδινε όλα στη δουλειά, λέμε ότι εργαζόταν για τουλάχιστον 10 ώρες στις αρχές του 2004 με αυτό να αυξάνεται..και το 2009 έφθασε στο σημείο να φεύγει το πρωϊ στις 9.00 και να γυρίζει στις 9 το βράδυ, να μασουλίζει κάτι και να κοιμάται σαν το τούβλο. Κανένας διάλογος. Καμμία επαφή. Και τα σβκ ήταν/είναι για να τσακωνόμαστε. Το 2009 αρρώστησα σοβαρά, τα έχουμε πεί αυτά πιο κάτω..και εκεί συνειδητοποίησα τη καταστροφή, μου συμπαραστάθηκε μέ τους γιατρούς, αλλά ακόμη και τώρα μου το χτυπάει που “η ασθένειά μου και τα επακόλουθά της είναι φρένα στη δουλειά του” δλδ περίμενε απο μένα να είμαι υγιέστατη ώστε μονίμως to stand by him. Εκτοτε έχω αλλάξει, ο γάμος αυτός έχει τελειώσει για μένα,παρόλλο που προσπάθησα να τον σώσω και να αλλάξουμε σελίδα πηγαίνοντας σε σύμβουλο γάμου. Με βοήθησε ο σύμβουλος πολύ αλλά ήταν μονόδρομος, δεν ήθελε ο Κώστας να πάει, πήγε βέβαια σούρνωντας έβαλε τις φωνές μετά μου είπε διάφορα φρικτά πράγματα..τον Αύγουστο του 12. Εχουμε γίνει 2 ξένοι. Δεν μιλάμε την ίδια γλώσσα, χάθηκε η παλιά συντροφικότητα και στοργή που νοιώθαμε ο ένας για τον άλλο.  Αυτός με θεωρεί εμπόδιο στη καριέρα του επειδή αρρώστησα και εγώ χτυπάω το κεφάλι μου στο τοίχο που δεν το κατάλαβα νωρίτερα. Οτι θα χωρίσουμε κάποια στιγμή είναι σίγουρο. Το πρόβλημά μου είναι οικονομικό και συναισθηματικό. Αυτή τη στιγμή δεν βγαίνω οικονομικά να ζήσω μόνη μου (δλδ νοίκι, φόροι, τροφή) και έχοντας κολλήσει επάνω του εδώ και 20 χρόνια έχω χάσει την ικανότητα να τα γκρεμίσω όλα και να σηκωθώ να φύγω. Δεν έχω που να ακουμπήσω συναισθηματικά, δεν έχω γονείς, συγγενείς – έχουν πεθάνει όλοι. Δεν έχω παιδιά, ούτε ευρύτερα οικογενειακά άτομα όπως ξαδέλφια, θείες ανήψια. Είμαι ολομόναχη σε αυτή τη Γή. Εχω μερικές φίλες που μένουν εκτός Ελλάδος και που μου προσέφεραν το σπίτι τους για όσο θέλω να πάω να μείνω κοντά τους.  Εχω όμως 2 γάτες που δεν τις αποχωρίζομαι με τίποτα. Αυτό που χρειάζομαι είναι ένα αποκούμπι, ώστε να πατήσω επάνω του για να ελευθερωθώ. Στο προηγούμενο γάμο, το αποκούμπι αυτό ονομάζετο ΕΡΓΑΣΙΑ. Η οποία έγινε εισιτήριο για την ελευθερία μου. Τώρα όμως Που να τη βρώ? Λογω ηλικίας, δικαιούμαι σύνταξη απο του χρόνου..ώς τότε όμως..τι?

Περιμένω αναγκαστικά. Αλλά δεν είμαι σίγουρη ότι ακόμη και αν πάρω τη σύνταξη (σιγά το ποσό που θα είναι) θα μπορέσω να απαγκιστρωθώ απο το γάμο αυτό που α) με φθείρει και β) με στενοχωρεί αφάνταστα γιατί ταιριάζαμε με τον άνθρωπο αυτό πάρα πολύ, πρίν το 2000. Μετά κάτι έπαθε, σε γιατρούς δεν πάει, ο σύμβουλος γάμου το χαρακτήρισε μανιοκατάθλιψη. Η ζωή μου έχει αλλάξει πολύ, πρός το χειρότερο. Αισθάνομαι σαν παγιδευμένο ζώο και συγχρόνως κλαίω ποτάμια για το γάμο μου που χάλασε.

Μήπως μπορείτε να με βοηθήσετε?

Ανασφάλεια και αγωνία

Είναι αυτοί οι δυό ηγέτες της ζωής μου, τωρα. Ανασφάλεια γιατί αλλιώς τα είχα σχεδιάσει κι αλλιώς μου βγήκαν. Πάντα έτσι γίνεται, το ξέρω, όμως κάτι απ’ ότι σχεδιάζουμε βγαίνει δεν πάνε όλα στον άνεμο. Κανείς δεν πιστεύει ότι τα χειρότερα σ’ εκείνον θα πέσουν, πάντα ελπίζουμε ότι θα πέσουν στο κεφάλι κάποιου άλλου…έτσι δεν είναι?

Η αβεβαιότητα φέρνει αγωνία. Πώς να κινηθείς όταν λέει θα φορολογηθείς και άλλο, τι να κόψεις απο τα κομμενα δλδ, τι? Να σταματήσουμε να είμαστε άνθρωποι, να μη τρώμε, να μην αναπνέουμε..κυρίως να μην αρρωσταίνουμε γιατί έτσι και πεθάνουμε θα βουλιάξουμε τους κληρονόμους μας σε μαύρη απελπισία..εξαιτίας των φόρων. Που ως τώρα πειθαρχικά πληρώναμε αλλά που δεν μας ωφέλησε, όλο και περισσότερα χαράτσια ζητάνε οι πολιτικάντηδες απο το λαό, για να ξελασπώσει τις επιλογές τους.

Είναι φαίνεται η τιμωρία μας που τους διαλέξαμε καθ’ εικόνα και ομοίωσή μας..

 

Something stupid

I love doing plenty of stupid things. Especially those which the others consider extremely stupid. There are times I think they believe I am a nitwit myself. It’s good to be taken for stupid. Nobody bothers to hide in front of a dumb blonde. I watch under the cover of stupidity. You think I am too stupid for you, good. You stick to your intelligence, I’ll take all the sexy stupid things

To life

 

 

Κουτορνίθι

Ξανάρχισα να γράφω στα ελληνικά γιατί οι αλλοδαπές μου φίλες δεν ενδιαφέρονται για blogging μιλάμε μέσω τηλεφώνου, γραπτής αλληλογραφίας και διαδικτύου, στο facebook, skype, twitter.

Πολλές αποφάσεις που έχω πάρει στο παρελθόν έρχονται και μου σπάζουν το κεφάλι στο παρόν. Με έμαθαν οι γονείς μου να προσφέρω υπηρεσίες στους αλλους αφιλοκερδώς δίνοντας παράδειγμα εκείνοι πρώτοι. Ισως να είχα και απο μέσα μου αυτή την ιδιομορφία και εκείνοι να τη καλλιέργησαν. Οπως και να έχει μου άρεσε πάντα να βοηθάω, είτε είναι σκυλάκια, γατάκια, ζωάκια, άνθρωποι ανεξαρτήτου χρώματος και φυλής, όλους τους πάσχοντες. Η μαμά μου θεωρούσε ότι έπρεπε να σπουδάσω είτε Ιατρική είτε να πάω στη Νοσηλευτική, τίποτα όμως απο αυτά δεν έγινε. Εκανα πιο τεχνολογική καριέρα.

Η τάση να βοηθάω με κάνει συχνά να μη βλέπω τι άνθρωπο έχω μπροστά μου και τελικά να πικραίνομαι. Σα τους Ζηλωτές πηγαίνω με το σταυρό να σε περιθάλψω, να σε φροντίσω όταν είσαι άρρωστος και  δεν βλέπω ότι μερικοί άνθρωποι ΔΕΝ ΘΕΛΟΥΝ να τους βοηθήσω, δεν γουστάρου σαμαρείτες, τους μισούν τους σαμαρίτες, τους περιφρονούν. Το 2003 που αρρώστησε η θεία μου και τη πήγαμε στο νοσοκομείο, όταν βγήκε τη πείσαμε με τον άνδρα μου να φύγει απο το σπίτι της , επειδή ήταν μακριά απο το δικό μας, και να μετακομίσει στην ίδια πολυκατοικία με εμάς (αλλά σε χωριστό διαμέρισμα) για να της προσφέρουμε τη καλύτερη υποστήριξη και περίθαλψη. Εκείνη είχε πολλές αντιρρήσεις, βασικά δεν ήθελε να φύγει απο το σπίτι της, προτιμούσε να πεθάνει μόνη εκεί, παρά να ζήσει αλλού με “ξένους” για πολλά καλά χρόνια. Μας έβγαλε το λάδι αυτά τα 9 χρόνια, με γκρίνια, κατάρες, γαϊδουριές, διημιουργούσε κατά φαντασία πόνους και πεσίματα για να μας τρομάζει και μετά μας κορόϊδευε που “το χάψαμε”.. Απότομη προσγείωση στο κόσμο μου. Γιατί τη θυμόμουνα σαν γλυκό άγγελο όταν ήμουνα παιδί, όμως ήταν ξυνός διάβολος.. Το καμπανάκι της προειδοποίησης τότε που χτύπαγε σαν τις καμπάνες της Παναγίας των Παρισίων δεν το άκουσα, ήθελα να βοηθήσω και το επέβαλα, τώρα βλέπω ότι ήταν τερατώδες λάθος. Εχει δικαίωμα ο ασθενής να επιλέγει τη ζωή ή το θάνατό του, χωρίς τις καλές/κακές/φορτικές νεράϊδες.

Ο άνδρας μου πάλι το βλέπει πιο ορθολογιστικά. Γνωρίζοντας το χαρακτήρα αυτής της θείας,  επέμεινε να μετακομίσει κοντά μας ώστε να “μη με τρέχει”, μπρός-πίσω 20 χιλιόμετρα την ημέρα, να έχω τη δουλειά μου, νύχτα να φεύγω, νύχτα να επιστρέφω, να ετοιμάζω για την επομένη και τσούπ να τρώμε και οι δυό τις ιδιοτροπίες της γιαγιάς. Δεν υπολόγισε όμως το μίσος της.

Τελικά είμαι μεγάλο κουτορνίθι.

Starting over

My name is Marina and I used to be a blogger in blog spot for many years. I had to abandoned my old blog because family members and colleagues somehow discovered it. Suddenly I wasn’t feeling free to say things, to discuss what puzzled me, to expose my inner self and present life to their scrutiny, I felt they were prying into my life to criticize rather than accept me. I thought that my online diary belonged to me, to write what I wanted without obligation. I was wrong. Too many cooks spoil the broth.  So I abandoned it and came here to start over. I chose to write in English , to brush the language up, I haven’t actually spoken it for many yrs. I understand the spoken language and the written one but I’m not as fluent as I used to be. I’ve got friends who don’t speak Greek and used to complain all these yrs about their inability to share with me, life. There you are.

I have a major problem with my life at the moment and I need to start over from scratch. It’s not just a love affair, another love affair, it’s how a love affair became a disastrous affair, for both partners.  I’ve made grave mistakes. All my life I keep making mistakes, sometimes I learn from them, other times I don’t. I cannot walk out of the relationship right now, there are problems which need to be sought one by one..I’m not sure If I want to dissolve the marriage and at the same time I cannot keep on going as it is.  It is killing me. Actually killing me, it took me 10yrs to realize what went wrong, to brush the cobwebs off my eyes but there was a great cost. All this sadness, all efforts to hold my marriage resulted to my getting  Sarcoidosis a serious autoimmune disorder which attacked my lungs and stayed there. I took medication all right, its not active at the moment but I have to be very careful from now on. A friend of mine died this year of Sarcoidosis which attacked all her lymph glands. Her death was a quick one, within 5 months and off she went with one ticket to the Moon. Why I am disclosing this info but to explain a problem that keeps one of my hands tied behind my back. Up to 2009 I was as healthy as a horse and now I can’t believe I’ve got something that unpredictable. I know most autoimmune ails come from within, our body attacks itself in an effort to wake our minds up, to stop and see what’s happening. One of the many  mistakes I’ve made was to abandon everything for love, even to sacrifice my health.

Age doesn’t give you maturity. There are plenty of silly old fools around.